YAN EY GÖNÜL
"Yan!" dedim ey gönül, Yan! Kalbimin her zerresinde tutuşan bir yangın misali, Sıçra ömrümün her noktasına, Yakıp kavur ciğer paremi, Sonra, savur küllerimi etrafa, Yan! "Yan!" dedim ey gönül Yan! Tükenen son umudum ol, Doğru olanı arayanlara, Yanlış yoldan dönenlere, Kula kulluk etmeyenlere, Yalnızca bir ve tek olan Allah için diyenlere, Yan ey gönül, Yan! Ateşe atıldığım anda, Gökten yeryüzüne inen Cebrail (a.s.) misali, Yeryüzünü yumuşak eyle, Ve gönüllerimize, Serinlik ve selamet getir. "Yan!" dedim ey gönül, Yan! Yanmak, ne kadar zor olsa da, İnsan, ne kadar çaresiz kalsa da, Her devirde ve her koşulda, Biz, inananlar için var, Nuh (a.s.)'ın gemisi Ne hüzünler tattı bu gönül, Korkma! Bir ve tek olan Allah'a sığındıysa, Ne hüzün kalır ne gam ne de keder. İnandıysa bir kalp, Teslim olduysa, Çareyi yanmakta bulduysa, Bir hüznü, bir kalpten Allah'tan başka kim giderebilir ki?