HAYATA DAİR HER ŞEY

  Sen, hiç büyümeyen bir çocuksun içimde Masum korkuları, Tatlı bakışları, Ve şirin küsmeleri olan… İçimden sessizce geçip yüreğimde çığlıklarla kopan… İçindeki şehirlerde gezdirip beni, Sokaklarında kaybeden… Ve bana, kendi içimde ruhumu bulduran…   Küçük bir çocuksun sen, İçinde, çocukluğumdan kalma anıları barından… Özlemini çektiğim, Kokusunda baharı anlatan… Karanlığından korkup kaçtığım, Emin olarak sığındığım yuvamsın sen, Bacasında dumanı tüten… Rüzgârın bir o yana, bir bu yana savurduğu bir yaprak iken, Bana yolumu bulduran…   Yanlışlarımın üzerini örtüp, Bana doğru olanı getiren… En kıymetli emanetsin sen, Bana âlemlerin Rabbinden bırakılan…   Yüreğimde hiç çözülmeyecek, Ve hep ilk günkü gibi kalacak, Bir kördüğümsün sen.. Peygamber (sav)’den bugünlere, Ve dahi sonralara örnek olarak bırakılan… Gerçek aşksın sen… Ömrüme helalinden yazılan… Yüreğimde seni yaşadıkça içimde çoğalan, Tıpkı ekmek kırıntıları gibi,

Zaman… uçup da giderse… bir gün… ellerinden… ve kalbin… (buna) dayanabilecek kadar… güçlü değilse… kim tutacak… ellerinden… kim (dışarıdan) bakıp da görebilecek… geçeni kalbinin içinden… hangi yollar… ona çıkacak… ve (bu yollar) ne tür engeller barındıracak içinde… (hal böyle iken) nasıl gelecek yarınlar… ve kim koruyacak bugünlerini… hangi makamın hangi mevkisinden bir el uzanacak… sen, bu hayatın müptelası olmuşken… (gerçek manada) gönül, hiçbir makamda herhangi bir mevkiye giriftar olmazken… ve bu durum yok sayılmayacak derecede aşikar iken… bu, nasıl bir yanılmadır ki… böyle bir gaflet… insan bedenini kalp ve ruhu ile mağlup eder… “Hayat, dibi olmayan bir derinlik de olsa, içindeyim nasılsa… Benimkisi her ne kadar sığ bir yaşamak da olsa, içimdesin nasılsa…” Gurbet… yeni bir başlangıç yapar da… yeni bir firak olursa… gözlerin hiç olmadığı kadar uzakları görür de… ayakların olduğu yerde sabit kalırsa… kalbin attığı yerden… hayatın hiç olmadığı bir yere göç ederse… kim firakı sona er