KÜÇÜK BİR ÇOCUKSUN SEN

 

Sen, hiç büyümeyen bir çocuksun içimde

Masum korkuları,

Tatlı bakışları,

Ve şirin küsmeleri olan…

İçimden sessizce geçip yüreğimde çığlıklarla kopan…

İçindeki şehirlerde gezdirip beni,

Sokaklarında kaybeden…

Ve bana, kendi içimde ruhumu bulduran…

 

Küçük bir çocuksun sen,

İçinde, çocukluğumdan kalma anıları barından…

Özlemini çektiğim,

Kokusunda baharı anlatan…

Karanlığından korkup kaçtığım,

Emin olarak sığındığım yuvamsın sen,

Bacasında dumanı tüten…

Rüzgârın bir o yana, bir bu yana savurduğu bir yaprak iken,

Bana yolumu bulduran…

 

Yanlışlarımın üzerini örtüp,

Bana doğru olanı getiren…

En kıymetli emanetsin sen,

Bana âlemlerin Rabbinden bırakılan…

 

Yüreğimde hiç çözülmeyecek,

Ve hep ilk günkü gibi kalacak,

Bir kördüğümsün sen..

Peygamber (sav)’den bugünlere,

Ve dahi sonralara örnek olarak bırakılan…

Gerçek aşksın sen…

Ömrüme helalinden yazılan…

Yüreğimde seni yaşadıkça içimde çoğalan,

Tıpkı ekmek kırıntıları gibi,

İçime dağılıp yine içimde bereketlenen en büyük nimetsin sen…

Bugünlerimi besleyip ömrümü yarınlara taşıyan…

Ta evvel zamandan ahir zamana değin,

Her daim içimde büyümeye devam eden,

Küçük bir çocuksun sen…