MURAT TAŞ - ZAMAN

Zaman,

İç içe geçmiş bir tren vagonlarına yüklenmiş gibidir. 

O yüzden zaman, boşluğu dolduracak kadar çok değil.

Zaman, 

Çokluğu yitirecek, sonsuzluğu bitirecek kadar az.

Ömrümüzden vagon vagon geçip giden zaman,

İçimizde kaybettiğimiz kendimizi dahi bulduramayacak kadar az.

Tıpkı kızgın bir demirin gönlümüzü dağlaması gibi, 

Taptaze duruyor acısı içimizde. 

Yakıp kavuruyor,

Kül ediyor içimizi. 

Aşkın ateşini harlayıp duruyor içimizde. 

Ne kül ediyor, 

Ne de gönlümüzü aşka kul ediyor.

Ne serbest bırakıyor,

Ne de hapsediyor içimizi içimize.

Sadece çıkıp geliyor işte;

Kimden?

Nereden?

Ve nasıl geldiği dahi bilinmeden.

Çünkü aşk, en büyük hakikattir şu fani dünyada,

Ve aşk çıkıp geldiğinde,

Kimden?

Nereden?

Nasıl geldiğine dahi bakılmaz.

O geldiği zaman,

Zamansız geldiği sanılır çoğu zaman.

Oysaki o, hiçbir zaman zamansız gelmez.

Zamanı bellidir aşkın.

Tıpkı yaşanması gereken kader gibidir aşk.

Çıkar gelir,

Ve geriye sadece onu yaşamak kalır.

Hakkıyla, layıkıyla...

Zaman, şimdi aşkı yaşama zamanı.